Wysoko ustawiona poprzeczka

Co najbardziej stresuje fotografa? To, że idzie spotkać się z kimś po raz pierwszy? Że będzie pracował po raz pierwszy w danym miejscu? A może to, że kiedy pracuje się bez dodatkowych lamp, to zawsze coś może nie wyjść? Być może. Mnie jednak zestresowało coś innego. Ślub Gabrysi i Damiana był drugim, który fotografowałem w tej rodzinie, a za pierwszym razem wysoko ustawiłem poprzeczkę. Teraz trzeba było do niej doskoczyć.

Jakby tego było mało, sporą część gości znam osobiście. Z jednej strony to dobrze: nie byłem intruzem, tylko kimś, kto w zasadzie prawie mógłby być gościem. Wada: jeśli zrobię złe zdjęcie, dowie się o tym mnóstwo ludzi również z mojego otoczenia. Klęska na całego. Do niej na szczęście nie doszło. A dlaczego? To proste! Jest tajny sposób na to, żeby Pan Młody był zawsze zachwycony: trzeba mu dać nową zabawkę. Tym razem było to Subaru, którym Damian zawsze chciał się przejechać.

Wesele Patio Con Gusto w Pszczynie

Ślub był jednym z ciekawszych, na których byłem. Nie chodzi jednak o miejsce (to kościół Wszystkich Świętych i Patio Con Gusto w Pszczynie), ale o atmosferę. Zwykle jest tak, że przynajmniej część gości zamyka się w sobie i przeżywa ślub i wesele raczej w sercu. Gabrysia i Damian mają jednak wspaniałe rodziny i genialnych znajomych: pełnych uśmiechu, radości i tak niezwykłej otwartości, która sprawia, że specjalista od zabaw integracyjnych odszedłby bez wypłaty, bo nie miałby tu nic do roboty.

Zresztą ten ślub był wyjątkowy pod wieloma względami: tu prawie wszystko było „po raz pierwszy” i „nie do podrobienia”. Nie mogło być inaczej: wśród gości ludzie, którzy jadą rowerem tam, gdzie nie da się przejść. Pierwszy taniec do mieszanki wybuchowej prawie wszystkiego. Sesja plenerowa w Skrzycznem, gdzie choćbym stanął na głowie, to nie dodam więcej wyjątkowości, niż góry w tle.

Technicznie może nie była to najtrudniejsza sesja: jasno, przestronnie, klimatycznie. Prawdziwy kłopot to być wszędzie, bo w każdym miejscu jest coś do uwiecznienia: uśmiech, rozmowa, czuły gest. W gronie tak pozytywnych ludzi łatwo jest samemu zarazić się radością i zapomnieć o aparacie. Powtarzałem sobie: „nie tańcz, jesteś tu fotografem, a nie gościem”, ale to nic nie dało. Obawiam się, że bawiłem się tak samo dobrze, jak wszyscy, tylko że zrobiłem więcej zdjęć. Teraz została tylko obawa, że drugi raz takie niezwykłe wesele już się nie przydarzy. Chyba że Wasze?